تقدیم به کسی که همه ی وجودم بود اما همه ی وجودش نبودم.

نیمه شب آواره بی حس و حال          در سرم سودای جامی بی زوار                پرسه ای آغاز کردیم در خیال                     دل به یاد آورد ایام وصال             از جدایی یک دو سالی میگذشت                                                        یک دو سال از عمر رفت و برنگشت
دل به یاد آورد اول بار را                       خاطرات اولین دیدار را
آن نظربازی آن اسرار را                   آن دو چشم مست آهووار را
همچو رازی مبهم و سربسته بود                                                        چون من از تکرار او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او            همنشین و هم زبان شد با من او
خسته جان بودم که جان شد با من او    ناتوان بود و توان شد با من او
دامنش شد خابگاه خستگی                    اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر                                                      وای از آن عمری که با او شد به سر
مست او بودم ز دنیا بی خبر            دم به دم این عشق می شد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد               گفت وگوها بین ما آغاز شد
گفتمش در عشق پابرجاست دل         گر گشایی چشم دل زیباست دل
دل ز عشق روی تو ویران شده                     در پی عشق تو سرگردان شده
گفت در عشقت وفادارم بدان                       من تو را بس دوست میدارم بدان
شوق وصلت را به سر دارم بدان       چون تویی مخمور،خمّارم بدان
با تو شادی می شود غم های من          با تو زیبا می شود فردای من
گفتمش عشقت به دل افزون شده            دل ز جادوی رخت افسون شده          جز تو هر یادی به دل مدفون شده                     عالم از زیباییت مجنون شده
در سرم جز عشق او سودا نبود     هرکسی جز او در این دل جا نبود
دیده جز بر روی او بینا نبود                       همچو عشقم هیچ گلی زیبا نبود
خوبی او شهره ی آفاق بود               در نجابت در نکویی پاک بود
روزگار اما وفا با ما نداشت              طاقت خوشبختی ما را نداشت
پیش پای عشق ما سنگی گذاشت       بی گمان از مرگ ما پروا نداشت
آخر این قصه هجران بود و بس       حسرت و رنج فراوان بود و بس
یار مارا از جدایی غم نبود              در غمش مجنون عاشق کم نبود
بر سر پیمان خود محکم نبود            سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من دیوانه پیمان ساده بست                   ساده هم این عهد و پیمان را شکست
بی خبر پیمان یاری را گسست            این خبر ناگاه پشتم را شکست
آن کبوتر عاقبت از بند رست                       رفت و با دلدار دیگر عهد بست
با که گویم او که همخون من است                خصم جان و تشنه ی خون من است
بخت بد بین وصل او قسمت نشد         این گدا مشمول آن رحمت نشد
عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست           با چنین تقدیر بد تدبیر نیست
از غمش با دود و دم همدم شدم                           باده نوش غصه ی او من شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم                   ذره ذره آب گشتم کم شدم
آخر آتش زد دل دیوانه را                  سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من
عشق من از من گذشتی خوش گذر      بعد از این حتی تو اسمم را نبر
خاطراتم را تو بیرون کن ز سر                   دیشب از کف رفت,فردا را نگر
آخر این یکبار از من بشنو پند            بر من و بر روزگارم دل نبند
عاشقی را دیر فهمیدی چه زود          عشق دیرین گسسته تار و پود
گرچه آب رفته باز آید به رود            ماهی بیچاره اما مرده بود

بعد از این هم آشیانت هر کس است . باش با او یاد تو ما را بس است
                                                                                                                                                                                                               MEHRAN


	نام :
	وب :
	پیام :
	2+2=:


(Refresh)


	آمار وب سایت:
	بازدید امروز : بازدید دیروز : بازدید هفته : بازدید ماه : بازدید کل : تعداد مطالب : 26 تعداد نظرات : 15 تعداد آنلاین : 1